Taniec zwycięstwa
               akryl na papierze, piórko, tusz

                            90 x 65 cm.

 Wszystko trwa tak długo, aż się skończy.

 Na koniec cierpliwość składa u progu zapartych drzwi wieniec wielkości zawiedzionej nadziei i odchodzi w inną stronę.

  Jestem z tych, co adorują Wszechświat...

     

  

  

  Niech no sobie przypomnę, jak wygląda Radość. Ile w niej ruchu, kolorów, dźwięków. Jej pierwsze imię brzmi: Wdzięczność. Za samo życie. Potem wyłaniają się dalsze zarysy, kształty, sylwetki. Są widoczne, gdy zachowuje się spokój. Nic nie trzeba robić. Lub robić znacznie mniej. Lub spojrzeć prosto w oczy samemu przymusowi robienia, zobaczyć, że on naprawdę istnieje. 

  Słońce wschodzi i zachodzi beze mnie. 

  W końcu NIC okazuje się bezcenne.

Dopiero wtedy Radość wiruje w takt wesołej, skocznej muzyki, którą słyszy w swoim sercu.

Nie przestaje tańczyć nawet w okolicy Koła    Podbiegunowego.

Furkocze fałdzistą suknią, 

przyklaskuje do taktu,

potrząsa bransoletkami,

iskrzy tęczowo.

  Trąca rąbkiem spódnicy każdą myśl i odwraca ją ku nam jasną stroną, wzbudzając fale wdzięczności. 


                                                                            ***

  Można być dzieckiem szczęścia przykrytym kapturem smutku...

Bezwarunkową Radość zawsze nosimy ze sobą. Są to ciepłe uczucia, jakimi darzymy siebie.